уншэн_сагаан_ботогон сиротка верблюженок Намгар_Номад




Список песен исполнителя Намгар_Номад

Намгар_Номад - уншэн_сагаан_ботогон сиротка верблюженок

Исполнитель: Намгар_Номад

Название: уншэн_сагаан_ботогон сиротка верблюженок

Читали раз: 2020

Текст песни:

Үндэр Хангайн дабаанда
Үншэн сагаан ботогохон,
Үншэн сагаан ботогохон
Эжыгээ һанаад мэлмэрүүлнэ
Эжыл энгин тэмээниинь
Эрхэлүүлэн үнэсэнэгүй.
Дабхар дархи ашаагаа
Даажа ядан бүншэнэгүй.
Һүмбэр-Хангайн дабаан дээр
Һүүлшынхиеэ амилба.
Эзэн манжын ташуур дор
Энгин тэмээн алдалба.
Арһан богсо ашааень
Абажа байхыень мэдэбэгүй.
Аабагархан ботогондонь
Ашажа байхынь харабагүй.
Үншэн сагаан ботогохон
Бүншэн бүншэн тэмтэрнэ.
Хоёр харахан нюдэнһөөнь
Ходол ходол мэлмэрнэ.
Энгин энгин эжыгээ
Эрьен харахаа һанахадань,
Табан гүрэлөө ташуурынь
Таашаан бэеыень шатаанал.
Энгэр ехэ дабаанай
Эгсэш гээшэнь тэнсэлгүй.
Эзэн хүнэй зан абаринь
Эридш гээшэнь тэнсэлгүй.
Зоболон ехэтэ дайдаяа
Зориболши даа, ботогохон.
Гасалан ехэтэ харгыдаа
Гарабалши даа, ботогохон.
Халюун хотогор нюргаяа
Халсархадаа ёолохолши.
Хатуу дүрбэн табгайгаа
Хагзархадаа уйлахалши.
Энгин эжын ашаанай
Хүндэш гээшэнь аргагүй.
Элһэн манхан замуудай
Уташ гээшэнь аргагүй.
Үншэн сагаан ботогохон
Бүншэн бүншэн хатарна.
Хаана холын хизаарта
Хадын дабаан матарна.
Үншэн сагаан ботогохон
Үнөөхил Хангайн дабаанда
Алтан амияа алдажа,
Алдалан унахань магадгүй.

ВЕРБЛЮЖОНОК-СИРОТА

На высокогорном перевале,
на Хангайском голубом хребте
одинокий белый верблюжонок
с головой опущенной стоит.
Белый верблюжонок, сиротинка,
некуда без матери пойти.
Плачет неуклюжий несмышленыш,
каплют слезы из печальных глаз.

Мать лежит безмолвна, бездыханна,
сироту уже не узнает.
Голубой цветок Сагаан-дали
от горючих слез блестит росой.
Никуда бы не ушел отсюда
белый верблюжонок-сирота,
на вершине синего Хангая
так бы и остался навсегда.

Но его хозяин по-хозяйски
ношу материнскую взвалил
на спину бедняги веоблюжонка,
щелкнул плетью и погнал его.
Ох, круты хангайские тропинки,
ох, и крут хозяйский жесткий нрав
Сиротинка белый верблюжонок
С непосильной ношею бредет.

Он споткнулся и остановился,
оглянулся он в последний раз
и увидел, как в осенней дымке
скрылись невеселые хребты.
По крутым, по каменистым тропам
так и будет, сирота брести,
так и будет бедный, спотыкаться,
мягкие копытки разбивать.

Холодны осенние погоды,
холодны хозяйские слова,
бесконечны горные дороги,
ноша материнская тяжка.
Может быть на том же перевале,
где упала бездыханной мать,
на вершине мрачного Хангая
белый верблюжонок упадет.
Стихи Дондока Улзытуева перевел Станислав Куняев.



Комментарии:

Добавить комментарий